دروازه های پنهان در میدان مغناطیسی زمین

دروازه های پنهان در میدان مغناطیسی زمین

یکی از موضوعات بسیار جذاب در فیلم ها و داستان های علمی-تخیلی "پورتال"ها (دروازه ها و یا مدخل های عبور) می باشند. آنها مانند دریچه ای مرموز و شگفت آور در نقطه ای از فضا و یا زمان باز شده و مسافران را با نقطه ای دیگر در دوردست ها پیوند می دهند. یک مدخل خوب، درواقع می تواند یک راه میانبر، یک راهنما یا دری به نقطه ای ناشناخته در جهان باشد. اگر براستی آنها وجود داشتند...

شاید تعجب کنید، اما تحقیقات جدید نشان می دهد که آنها تقریباً وجود دارند. و یکی از دانشمندان دانشگاه آیوا در پروژه ای که از طرف ناسا سرمایه گذاری شده است موفق به کشف روشی برای شناسایی و پیدا نمودن آنها شده است.

جک اسکادر، فیزیکدان پلاسما و محقق دانشگاه آیوا دراینباره می گوید: "ما آنها را نقاط ایکس، یا مناطق انتشار الکترون می نامیم.  اینها مناطقی هستند که در آن میدان مغناطیسی زمین با میدان مغناطیسی خورشید اتصال برقرار نموده، و مسیری پیوسته را از سیاره ما به اتمسفر خورشید، در فاصله ای معادل 93 میلیون مایل دورتر ایجاد می کند ". 

 

مشاهدات فضاپیمای THEMISمتعلق به سازمان فضایی آمریکا، و فضاپیمای اروپایی Cluster probes، چنین نشان می دهد که این دروازه های مغناطیسی روزانه ده-ها بار باز و بسته می شوند. آنها معمولاً در مکانی در فاصله ده ها هزار کیلومتری از زمین شناسایی شده و در نقطه ای واقع گشته اند که در آن میدان مغناطیسی اطراف زمین، با بادهای خورشیدی برخوردی ناگهانی و شدید دارد. اغلب این دروازه ها کوچک و کوتاه مدت بوده اما در این میان برخی از آنها نیز وسیع و در حالت پایدار می باشند. مقادیر بسیار عظیمی از ذرات پر انرژی می تواند از طریق این دهانه ها جریان یابد، جو بالایی زمین را گرم نماید، باعث ایجاد طوفان های مغناطیسی گردد، و شفق های قطبی بسیار درخشانی را نمایان گرداند.

 

یکی از محققین دانشگاه Iowa با پشتیبانی سازمان ملی فضانوردی آمریکا (ناسا) روشی را برای فضاپیماهای اکتشافی ابداع نمود که بوسیله آن قادر به شناسایی درواره های مغناطیسی پنهان در اطراف زمین خواهند بود. این دروازه ها میدان مغناطیسی سیاره ما را به میدان مغناطیسی خورشید مرتبط می سازند. ماموریت فضایی MMS  به برسی این دروازه ها خواهد پرداخت.

 ( اگر قادر به مشاهده ویدیو نیستید و یا از اینترنت هایی با سرعت پایین استفاده می کنید می توانید فایل مربوطه را از طریق لینک  مقابل و به طور مستقیم دانلود نمایید.  برای دانلود ویدیو اینجا کلیک نمایید. )

 

ناسا هم اکنون در حال برنامه ریزی برای ماموریت فضایی به نام "MMS" است که در سال 2014 به مرحله پرتاب رسیده و هدف از آن برسی این پدیده است. در این ماموریت چهار فضاپیمایMMS  به کمک آشکارسازهای ذرات پرانرژی و سنسورهای مغناطیسی، در مگنتوسفر قرار گرفته و این مدخل ها را احاطه می نمایند تا به چگونگی عملکرد آنها پی ببرند. این گامی بزرگ در علم نجوم و دانش کیهانی ما به شمار می آید.

 

اسکادر  خاطرنشان می کند: " فقط یک مشکل وجود دارد: پیدا کردن آنها. مدخل های مغناطیسی، نامرئی، ناپایدار و گریزان هستند. بدون هیچ هشداری باز و بسته می شوند و هیچ نشانه راهنمایی برای هدایت ما به داخل آنها وجود ندارد".

(اما) در واقع نشانه های راهنما وجود دارد، و اسکادر آنها را یافته است.

 

نمایش پورتال یا نقطه ایکس

 

پورتال ها از طریق فرایند اتصال مجدد مغناطیسی تشکیل می شوند. خطوط نیروی مغناطیسی از خورشید و زمین بصورت ضربدری بهم آمیخته و برای ایجاد این دروازه ها به یکدیگر می پیوندند. نقاطX   در محل اتصال آنها واقع شده است. به هم پیوستن ناگهانی میدان های مغناطیسی می تواند باعث فوران ذرات باردار از نقطه ایکس شده، و یک "منطقه انتشار الکترونی" را ایجاد نماید.

 

اسکادر برای یادگیری نحوه وقوع این رویدادها و شناسایی مکان دقیق آنها به برسی داده های بدست آمده از یک کاوشگر فضایی که به مدت بیش از 10 سال در مدار زمین در حال گردش بوده است پرداخته است. او در این باره چنین توضیح می دهد: "  در اواخر دهه 90، فضاپیمای قطبی ناسا (Polar spacecraft/ فضاپیمای پولار) سال های زیادی را در مگنتوسفر زمین به سر می برد. این فضاپیما در طی ماموریت خود با نقاط-ایکس فراوانی مواجه گردید."

از آنجا که سنسورهای فضاپیمای پلار شباهت زیادی به سنسورهای MMS  دارد، اسکادر تصمیم گرفت تا ببیند یک نقطه ایکس در این فضاپیمای ناسا چگونه مشاهده گشته است. او در اینباره می گوید: " با بکارگیری داده های فضاپیمای پولار، ما موفق به یافتن پنج ترکیب ساده از میدان مغناطیسی و اندازه گیری ذرات پرانرژی شدیم که به ما نقطه ایکس و منطقه انتشار الکترونی را نشان میدهد. در واقع یک فضاپیمای واحد، با تجهیزات مناسب، قادر به انجام این اندازه گیری ها می باشد."

 این بدین معناست که تنها یک عضو از مجموعه مدارگردهای MMS  کافیست تا با بکارگیری تجهیزات و امکانات شناسایی خود موفق به یافتن پرتال شده و همچنین به سایر فضاپیماهای مجموعه اطلاع دهد. برنامه ریزان این ماموریت مدت ها تصور می کردند که MMS  ممکن است به حداقل زمانی معادل یک سال یا حتی بیشتر نیاز داشته باشد تا موفق به شناسایی این مدخل ها و آغاز مطالعه بر روی آنها شود. اما به لطف مطالعات و فعالیت های اسکادر این پروسه کوتاه شده و به  MMS  اجازه خواهد داد تا بدون هیچگونه تاخیری مطالعات خود را آغاز نماید.

 

این یک میانبر ارزشمند ازمیان بهترین دریچه های داستان های علمی-تخیلی است، اما این بار می دانیم که آنها واقعی هستند. و با نشانه های جدید راهنما، ما می دانیم که چگونه آنها را بیابیم.

 

(هرگونه استفاده از این مطلب تنها با ذکر سایت نجوم ایران و لینک به این مقاله مجاز است)

 

منبع : سایت نجوم ایران

ترجمه شیوا خسروی از سایت رسمی ناسا

برخورد شهاب سنگ در روسیه / تصاویر+ویدیو


برخورد شهاب سنگ در روسیه / تصاویر+ویدیو

جمعه گذشته، عبور شهاب سنگی از فراز کوه های اورال روسیه، باعث مجروح شدن هزاران نفر گردید. لحضه ای هراس انگیز، در حالی که آسمان فروزان گشته و برای دقایقی پایان دنیا را برای بسیاری از شهروندان تداعی نمود.

وزن این شهاب سنگ در حدود 10هزار کیلوگرم تخمین زده شده است. این سنگ آسمانی در حوالی شهر چلیابینسک پس از برخورد با اتمسفر زمین از هم متلاشی گشته و با صدمه رساندن به بیش از 4000 ساختمان، خساراتی معادل با 33 میلیون دلار برجای گذاشت.

در حدود 1200 نفر در این حادثه مجروح گشته اند که عمده این جراحات به علت شکسته شدن شیشه ها و پرتاب آنها به سوی شهروندان بوجود آمده است. بسیاری هنوز در بیمارستان ها تحت درمان می باشند.

Mikhail Yurevichفرماندار شهر چلیابینسک در این باره می گوید: "اگر شهاب سنگی که در بالای سر ما منفجر گردید تنها کمی بزرگتر بود، خرابی های ناشی از آن در شهرها و روستاهای این منطقه غیرقابل وصف می بود."

بر اساس محاسبات، مجموع انرژی این برخورد معادل با 20 بمب اتم می باشد. (نیروی کافی برای درهم شکستن پنجره های هزاران ساختمان و فروریختن سقف یک کارخانه)

 


اگر قادر به مشاهده ویدیو نیستید و یا از اینترنت هایی با سرعت پایین استفاده می کنید می توانید فایل مربوطه را از طریق لینک زیر و به طور مستقیم دانلود نمایید. ( برای دانلود ویدیو اینجا کلیک نمایید. )

 

ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، به سرعت به این رویداد پاسخ داده و یک گروه پاکسازی با بیش از 20000 عضو و هفت هواپیما به محل حادثه اعزام نمود. با توجه به دمای انجماد و هوای بسیار سرد روسیه، تعمیر و جایگزینی پنجره های شکسته و دیوارها در اولیت این عملیات قرار دارد.

این سنگ آسمانی غیرمنتظره با سرعتی معادل 64هزار کیلومتر بر ساعت وارد اتمسفر زمین گشت و این درست درحالی بود که ساعاتی بعد، سیارک 2012 DA14در فاصله ای بسیار نزدیک از کنار زمین عبور کرد. دانشمندان ناسا تایید نموده اید که این دو رویداد هیچگونه وابستگی به یکدیگر نداشته و کاملاً تصادفی بوده است.

 

 
 

اگر قادر به مشاهده ویدیو نیستید و یا از اینترنت هایی با سرعت پایین استفاده می کنید می توانید فایل مربوطه را از طریق لینک زیر و به طور مستقیم دانلود نمایید. (  برای دانلود ویدیو اینجا کلیک نمایید. )

 

جالب است بدانید که روسیه با برخورد شهاب سنگ ها و پیامدهای ویرانگر آنها غریبه نیست. پیش از این نیز در سال 1908، واقعه ای که به " انفجار تونگوسکا " مشهور است در روسیه روی داد. در این انفجار، شهاب سنگی در فاصله پنج مایلی از سطح زمین متلاشی گشته و باعث نابودی 80 میلیون درخت در مرکز سیبری گردید.

اگرچه خرابی ناشی از برخورد شهابی اخیر به اندازه واقعه تونگوسکا نبود، دولت روسیه خواهان یک سیستم بین المللی دفاعی در برابر شهاب سنگ ها شده تا از وقوع چنین اتفاقاتی در آینده جلوگیری نماید.

ویتالی داویدوف، معاون آژانس فضایی فدرال روسیه در رسانه های محلی اظهار نموده است که ساخت سیستم دفاع سیاره ای،  یکی از اولویت های روسیه در سال های آینده می باشد.

 

 

منبع : سایت نجوم ایران

ترجمه و تالیف از هومن جهانگیری

 

در ادامه تصاویر مربوط به  این واقعه را مشاهده کنید...

 

 


 

 

 

 

 

 

بزرگترین اجرام در کیهان

بزرگترین اجرام در کیهان

شاید برای شما هم چنین سوالی پیش آمده باشد که بزرگترین ها در دنیای پیرامون ما کدام اجسام می باشند. اگر تاکنون در نزدیکی اهرام مصر و یا برج دبی ایستاده باشید عظمت و بزرگی این سازه ها شما را حیرت زده خواهند نمود. اما آنچه در این مقاله به برسی آن خواهیم پرداخت  به چنان ساختارهای عظیمی در جهان اشاره دارد که حتی تصور اندازه برخی از آنها نیز دشوار است.  

در ادامه این مطلب، 10 انتخاب برتر برای بزرگ ترین اجرام در کیهان را به شما معرفی خواهیم نمود. در این مقاله با بزرگ ترین  سیاره، بزرگ ترین ستاره، بزرگ ترین سنگ آسمانی، بزرگ ترین سیاهچاله ، بزرگ ترین کهکشان، و دیگر ساختارهایی از کیهان آشنا خواهید شد که شاید تاکنون حتی نام آنها را نیز نشنیده باشد. اینها بزرگترین اجرام در جهان هستی می باشند:

 

 

10 - بزرگترین سیارک

"سرس" بزرگ ترین سیارکی (asteroid) است که تاکنون شناسیایی شده است. این سیارک در حدود 600 مایل (به بزرگی کالیفرنیا) قطر دارد. سرس آنقدر عظیم است که نیروی گرانشی اش آنرا وادار به داشتن شکلی کروی نموده و همچنین لقب "سیاره کوتوله" با آن داده شده است. این سیارک  آنقدر بزرگ است که شامل 25% درصد از جرم کمربند سیارک ها می باشد. اگر شما کلیه اجرام موجود در کمربند سیارک ها را در کنار یکدگیر جمع کنید، جسم حاصله تنها 2.5 برابر از سرس بزرگتر خواهد بود.

 

 

 

 

9- بزرگترین سیاره

سیاره TRES4که در صورت فلکی هرکول واقع شده است دارای قطری 70% بزرگتر از سیاره مشتری است، اگرچه جرم آن هشتاد درصد از  مشتری کمتر می باشد. این بزرگترین سیاره ای است که تاکنون شناسایی نموده ایم.

بروزرسانی: یافته های علمی جدید نشان می دهد که ظاهراً سیاره فراخورشیدی WASP-17bحتی از سیاره TRES4نیز بزرگتر است. باوجود اینکه شعاع آن دوبرابر سیاره مشتری است، تنها نیمی از جرم مشتری را داراست. این حتی آنرا در درجه ای سبک تر از سیارهTRES4قرار داده است.

 

 

 

8- بزرگترین ستاره

VY Canis Majorisبزرگترین ستاره ای است (در قطر) که تاکنون شناسایی شده است. این ستاره از خانواده ستارگان مشهور به "غول های قرمز" می باشد. قطر این ستاره 2000 بار بزرگ تر از خورشید است و برای پرسرعت ترین اتومبیل جهان 2600 سال زمان نیاز است تا مسیر دور آن را یکبار پیمایش نماید. اگر شما  ستاره VY Canis Majoris  را جایگزین خورشید منظومه شمسی نمایید، شعاع آن از سیاره زحل عبور خواهد نمود (برای مقایسه اندازه آن با خورشید به تصویر مقابل نگاه کنید )

 

 

 

 

7- بزرگترین سیاه چاله

سیاه چاله ها از لحاظ فیزیکی مناطق عظیمی از فضا نمی باشند. اما با نظر گرفتن جرم بسیار بالای آنها، سیاه چاله ها از جمله بزرگترین اجرام موجود در کیهان قلمداد می شوند. quasar OJ287بزرگترین سیاه چاله ای است که ما تاکنون شناسایی نموده ایم. بر اساس محاسبات تخمین زده می شود که این سیاه چاله بسیار عظیم جرمی معادل با 18 میلیارد برابر جرم خورشید داشته و در مرکز یک کهکشان واقع شده است. برای درک بهتر، این سیاه چاله را جسمی در نظر بگیرید که از کل منظومه شمسی ما نیز بزرگتر است. و اگر می خواهید بدانید یک سیاه چاله تا چه اندازه می تواند بزرگ باشد؟  بر اساس تحقیقات دانشمندان هیچ محدودیتی در این زمینه وجود ندارد!

 بروزرسانی (11/28/2012): یافته های جدید علمی هر روزه ما را شگفت زده می نمایند. محققان دانشگاه تگزاس، با بکارگیری تلسکوپ Hobby-Eberly، سیاه چاله تازه ای را یافته اند که این سیاه چاله در حال حاضر به عنوان بزرگترین ابرسیاه چاله شناخته می شود. این سیاه چاله در مرکز کهکشان NGC 1277واقع شده است. این سیاه چاله آنقدر عظیم است که 14 درصد از جرم کل کهکشان را به خود اختصاص داده است. 

 

 

 

6- بزرگترین کهکشان

یک ابرکهکشان، کهکشانی است که با بسیاری از کهکشان های دیگر ادغام شده و آنها در مرکز خوشه کهکشانی واقع شده اند. تاکنون بزرگترین نمونه ای که شناسایی گشته است، بر اساس توافقات ابر-کهکشان IC1101می باشد. اندازه آن 6 میلیون سال نوری می باشد و این در حالیست که کهکشان راه شیری دارای اندازه ای تنها معادل 100هزار سال  نوری است. (یعنی اگر با سرعت نور حرکت نمایید، زمانی معادل 100 هزار سال طول می کشد تا از یک سمت کهکشان، به سمت دیگر بروید )

IC1101، تقریباً 60 برابر از کهکشان ما بزرگتر می باشد.

 

 

 

5- نواحی رادیویی

همانطور که  ماده در معرض یک سیاهچاله تحلیل می رود، در سرعت های بالا و در قطب های سیاهچاله ها، مقداری از ماده و انرژی به بیرون پرتاب می شود. این تشعشعات به شکل نواحی بسیار عظیم و  جریان هایی از انرژی رادیویی بوده که با یک تلسکوپ رادیویی قابل مشاهده می باشند. بزرگترین نمونه مشاهده شده تاکنون در کهکشان 3C236واقع در  صورت فلکی اسدالاصغر (شیر کوچک) می باشد. اندازه آن محدوده ای در حدود 40 میلیون سال نوری است. اندازه این جریان ها از یک سو تا سوی دیگر، حتی از بزرگترین  کهکشان ها نیزعظیم تر می باشند.

 

 

 

4- حباب های آلفا لیمان

این حباب ها فاز حاصل از تولد خوشه های کهکشانی و  با عمری بسیار کوتاه می باشند. آنها یک جسم بی شکل پر شده از گاز بوده که به طور کامل منعقد نشده و یا هنوز به محدوده گرانشی و یکپارچگی نرسیده اند. آنها از لحاظ شکل ظاهری شبیه یک جانور تک سلولی یا ماهی ژله ای می باشند. بزرگترین نمونه شناسایی شده دارای وسعتی معادل 200 میلیون سال نوری بوده و در صورت فلکی دلو قرار گرفته است.

 

 

 

 

3- Bootes Void

 کهکشان ها معمولاً در خوشه ها مقیم شده اند. حتی کهکشان ما (راه شیری) نیز اینچنین است. این خوشه ها به آهستگی و به واسطه نیروهای گرانشی به یکدیگر متصل شده و در گروه هایی در امتداد فضا/زمان بسط می یابند. اما سایر بخش های غیرمقیم چطور؟

بزرگترین آنها  "Bootes Void" خوانده می شود. این ناحیه "تهی"، منطقه ای با وسعت 250 میلیون سال نوری می باشد. منطقه ای آنقدر وسیع که در آن 2500 کهکشان راه شیری را می توان در کنار یکدیگر قرار داد. تهیگاه ها مانند حفره هایی در کیهان می باشند و  "Bootes Void" بزرگترین آنهاست. 

 

 

 

2- ابرخوشه شپلی

این عظیم ترین شی به هم پیوسته با نیروی گرانش است که ما تاکنون می شناسیم. ابرخوشه شپلی مجموعه ای از کهکشان هاست که محدوده آن بالغ بر 400 میلیون سال نوری می باشد. این بدان معناست که کهکشان راه شیری ما 4000 برابر کوچکتر از این ساختار است و عبور از آن حتی برای پرسرعت ترین فضاپیماها  تریلیون ها سال به طول خواهد انجامید. 

 

 

 

 

1- شبکه کیهانی

اکثر ستاره شناسان بر این باورند که بزرگترین ساختار در جهان هستی، شبکه کیهانی است. این شبکه را می توانید مانند داربستی بی انتها از خوشه ها و ابرخوشه های کهکشانی احاطه شده با ماده تاریک در نظر بگیرید که دارای ساختاری شبیه به شبکه ای سه بعدی ازتارهای عنکبوت است. خوشه های کهکشانی و ماده تاریک "هاب"هایی را می سازند که رشته های کهکشان ها این هاب ها را به یکدیگر متصل نموده  و شبکه ای شبیه به تصویر روبرو اینجا می نمایند.

و اما این شبکه تا چه اندازه بزرگ است؟ اگر کهشکان راه شیری یک دانه خشخاش بود، آنگاه شبکه کیهانی از جهان قابل مشاهده، به اندازه استادیوم 'رز باول' می بود.

 

 

 

(هرگونه استفاده از این مطلب تنها با ذکر سایت نجوم ایران و لینک به این مقاله مجاز است)

 

منبع : سایت نجوم ایران

ترجمه و تالیف از شیوا خسروی 

آیا براستی موجودات فضایی وجود دارند؟

آیا براستی موجودات فضایی وجود دارند؟

بله. کافی است تا نگاهی  دقیق تر به اطراف خود بیاندازید. آنها را خواهید دید. شما یکی از آنها هستید... بالغ بر میلیون ها گونه مختلف جانوری و ارگانیسم زنده بر روی زمین وجود دارد. اینها موجوداتی هستند بر سیاره کوچکی به نام زمین، و در گوشه ای از کیهان. اینها همان موجودات فضایی هستند. پس اگر به دنبال بیگانگان فضایی خارج از زمین می گردید شاید بهتر باشد تا سوال اول را به گونه بهتری بیان نماییم." آیا حیات در خارج از زمین وجود دارد؟" با اینکه هنوز مدارک عینی اثبات این موضوع وجود ندارد اما جواب این سوال هم آنقدرها سخت نیست: " اینطور به نظر می رسد".

استفن هاوکینگ، دانشمند بسیار پرآوازه ومشهور فیزیک نجومی در سال 2010 به طور رسمی اعلام نمود که موجودات فضایی به طور حتم وجود دارند. او به سخنانش در این حد بسنده نکرد وهمچنین اخطار داد که ارتباط با آنها می تواند ایده بسیار بدی باشد. اما چطور ممکن است؟ از کجا می دانیم که موجودات فضایی ممکن است وجود داشته باشند و بر چه اساسی ارتباط با آنها خطرناک است؟

 

هاوکینگ در برنامه ای که از کانال دیسکاوری پخش گردید، اعلام کرد که وجود زندگی هوشمند فرازمینی کاملاً منطقی و ممکن است. این خبر در بسیاری از رسانه های معتبر جهان انتشار یافت به طوری که واکنش های  گسترده ای نیز در بر داشت. هاوکینگ هشدار داد که در صورت شناسایی زمین توسط موجودات فضایی، این امکان وجود دارد که آنها در جهت استفاده از منابع و اقامت در زمین، ما را مورد حمله قرار دهند. همچنین در ادمه بیان می کند که چالش اصلی ما این است که دریابیم این بیگانگان فرازمینی چگونه خواهند بود.

 

(تصویر گرافیکی و تخیلی از شکل دیگری از حیات در خارج از زمین)

 

در واقع بخش عمده استدلال هاوکینگ و فرضیه وجود موجودات فضایی بر پایه محاسبات ریاضی می باشد. تاکنون هیچ مدرکی دال بر وجود "زندگی" در هر سیاره دیگری به غیر از زمین یافت نشده است. اما با این حال ، این امر امکان وجود حیات فرازمینی بر سایر سیارات ناشناخته را از بین نمی برد. در واقع اثبات عدم وجود موجودات فضایی غیرممکن است. بنابراین در ادامه این مقاله با علل، دیدگاه ها و جنبه های مرتبط با وجود حیات در سایر سیارات آشنا خواهید شد. هم اکنون و بر اساس یافته های فعلی، شاید تنها پاسخ به واقع درست برای این سوال همان گزینه " بله ، به نظر می رسد که وجود دارند " باشد.اما هنوز نمی دانیم و برای اثبات نهایی این فرضیات، نیاز است تا آنها را بیابیم، و یا منتظر باشیم تا با زمین ارتباط برقرار نمایند.

 

 

(انسان برای کشف بیگانگان فضایی بسیار کنجکاو است؟ اما آیا ممکن است در پایان، این کنجکاوی به نابودی زمین و مرگ ما بی انجامد؟ و اگر آنها وجود دارند، آیا جهان آماده رویارویی با آنها می باشد؟)

 

 

حیات فرازمینی:

(مطالبی که در ادامه می خوانید بر اساس دیدگاه ها و نظریات محققین و اخترشناسان مختلف در رابطه با احتمال وجود حیات فرازمینی می باشد. )

اول آنکه، زمانی که می گوییم " موجودات فضایی" منظور آن دسته از تمدن های پیشرفته فضایی موجود در فیلم های علمی-تخیلی نیست. اگرچه احتمال وجود چنین تمدن هایی نیز وجود دارد، اما تاکنون هیچگونه مدرکی دال بر اثبات آن یافت نشده و فعلاً در محدوده فیلم های علمی-تخیلی باقی خواهند ماند. پس آنچه که مد نظر ما می باشد، به مبحث کلی "حیات خارج از زمین" اشاره دارد. بر همین اساس اینگونه به نظر می رسد که عدم وجود حیات فرازمینی غیر ممکن می باشد. مهم نیست اگر تاکنون با آن روبرو نشده ایم، احتمالات چنین بیان می کنند که این حیات وجود دارد. به این اعداد نگاهی بیاندازید و لحضه ای به آن بی اندیشید:

 

آیا یک هوش فرازمینی پیشرفته، برای تجاوز بر زمین از یک کرم چاله استفاده خواهد نمود. چه کسی می داند؟ (Discovery channel)

 

فقط در کهکشان راه شیری در حدود 300 میلیارد ستاره وجود دارد. (هر ستاره می تواند دارای صدها و هزاران جرم آسمانی، سیاره و قمر در منظومه خود باشد. به عنوان مثال کل منظومه شمسی ما و اجرام آن را فقط در محدوده یکی از این ستارگان/یعنی خورشید در نظر بگیرید)  انتظار می رود که بخش وسیعی از این ستارگان دارای سیاراتی باشند که قادر به میزبانی حیات است. حال در نظر بگیرید که عدد گفته شده تنها در یک کهکشان بود. در حدود 100 تا 300 میلیارد کهکشان در کیهان شناخته شده، وجود دارد. هر کهکشان شامل میلیاردها و  برخی شامل تریلیون ها ستاره است. به راستی چطور می توانید باور کنید که هیچ شانسی برای رویداد زندگی در هیچ یک از این ترلیون ها ترلیون سیاره که به دور  این ستارگان در حال گردشند وجود ندارد؟ حتی اگر بر این باور باشید که خداوند حیات را مستقیماً بر زمین آفریده، باور آفرینش کیهانی با این اندازه تنها برای ما، تاحدی غیرمنطقی و متکبرانه به نظر می رسد.

 

 

- پاسخ مثبت است. چه از لحاظ علمی، و چه از لحاظ فلسفی، تنها با نگاهی به عظمت آفرینش،عدم وجود حیات فرازمینی امری غیرممکن به نظر می رسد. اگرچه "بیگانگان فضایی" که از زمان پس از جنگ جهانی دوم با عنوان UFOدر بین مردم شناخته می شوند، یک مبحث پیچیده جداگانه است.( اگر از علاقه مندان به این مبحث هستید میتوانید با مطالعه موضوعات پیرامون UFOها (اجسام پرنده ناشناخته) نوشته دکتر  Jacques Valleeو دکتر  Allen Hynekاطلاعات ارزشمندی در این رابطه بدست آورید.)

 

 

کهکشان قرمزی که در وسط این عکس دیده می شود، SXDF-NB1006-2نامیده شده و دوردست ترین کهکشانی است که تا به امروز شناسایی شده است.این کهکشان در فاصله 12.91 میلیارد سال نوری دورتر از زمین قرار دارد. بخش سمت چپ تصویر یه کلوزاپ از آن را نمایش می دهد. (این عکس توسط فضاپیمای XMM-newtonگرفته شده است. / کپی رایت تصویر : NAOJ)

می دانیم که نور با سرعتی در حدود 300هزار کیلومتر بر ثانیه (دقیقاً 299 792 458 m / s) در کیهان در حال حرکت می باشند. حال با چند ضرب ساده به نتایج جالبی می رسیم. به این اعداد دقت کنید.  نور در 1 دقیقه مسافتی معادل با 18 میلیون کیلومتر را می پیماید. در یک ساعت مسافتی در حدود 1 میلیارد و 80 میلیون کیلومتر را می پیماید. در یک روز مسافتی در حدود 25 تریلیون و 920 میلیارد کیلومتر را می پیماید. عدد بدست آمده را در 365 ضرب نمایید. این فاصله عجیب و غریب مسافتی است که نور در یک سال می پیماید! در واقع این همان "یک سال نوری" است.

 

اما نکته اینجاست. بر اساس آخرین یافته ها، خوشه کهکشانی در فاصله 12.91 میلیارد سال نوری دورتر از زمین شناسایی شده است. آیا می توانید وسعت کیهان را تصور کنید؟ یعنی اگر روزگاری انسان به تکنولوژی فوق پیشرفته ای دست یابد که بواسطه آن بتواند با سرعت نور (یعنی حد نهایی سرعت در کیهان) حرکت نماید، باز هم زمانی نزدیک به 13 میلیارد سال طول خواهد کشید تا به این کهکشان برسیم. آیا براستی فکر می کنید که در کیهانی با این عظمت، زمین تنها نقطه حیات است؟!

 

- امکان وجود موجودات فرازمینی وجود دارد. شمار بی نهایتی از سیارات، منظومه های خورشیدی و شاید کائنات وجود دارد که بایستی میزبان هوش فرازمینی باشد. اگرچه هنوز مدرکی دال بر وجود (و البته عدم وجود) آنها نداریم. همچنین من معتقدم ممکن است آنها دارای نوعی برتری به ما باشند. اگر آنها قادر به مسافرت میلیون ها سال نوری و پیدا کردن ما باشند، بدون شک بایستی از تکنولوژی برتری نسبت به ما برخوردار باشند. اما شاید بر اساس خودپسندی و نادانی انسان، بسیاری از ما چنین حیاتی را پست تر از خود بدانیم. فراموش نکنید، همانگونه که ما حیات فرازمینی را با عنوان "بیگانگان فضایی" می خوانیم، آنها نیز ما را اینگونه خواهند خواند. البته برخی انسان ها آنقدر هوشمند خواهند بود تا حیات فرازمینی را نیز به عنوان یک موجودیت طبیعی، متفکر و زنده بدانند. چه کسی می داند؟ ممکن است کاملاً شبیه به ما باشند. و یا شاید شبیه به همان موجودات ترسناکی که از داستان های علمی-تخیلی می شناسیم. هیچ کس هنوز چنین حقایقی را نمی داند، اما حداقل این احتمال بسیار بسیار قوی وجود دارد که اشکال دیگری از زندگی نیز در جهان هستی است.

 

 

(تا امروز. هیچ چیز  (Ian O'Neill))

 

استدلال معمول پیرامون عدم وجود موجودات فضایی از آنجا سرچشمه می گیرد که تاکنون هیچیک از آنها، آشکارا و به طور مستقیم، با ما بر روی زمین تماسی برقرار نکرده است. تمدن های پیشرفته فضایی شاید دلایل خوبی برای انجام این کار داشته باشند. و یا شاید همانطور که می تواند برای ما اتفاق بی افتد، به نقطه ای رسیده باشند که از اکشافات فضایی نا امید گشته اند. اگر اینگونه باشد، آنگاه که ستاره مادر منظومه آنها درچرخه تکاملی خود به سوی مرگ می رود (زنجیره اصلی اکثر ستارگان) منجر به نابودی و توقف حیات آنها خواهد شد. در چنین شرایطی، بسته به جرم اولیه سیاره شان، آنها نیز به ستاره کوتوله سفید، ستاره غول قرمز و یا ابرنواختر تبدیل خواهند گشت.

 

بدون توجه به اظهارات شاهدان عینی UFOها، هیچی مدرک مسلم و قطعی که زمین توسط بیگانگان هوشمند فرازمینی ملاقات گشته است (چه در حال و چه در گذشته) وجود ندارد. این موضوع معمولاً در داستانهای علمی-تخیلی آمده است، چراکه زندگی در هرجای دیگر از جهان هستی به شدت محتمل است.

 

آیا ممکن است بیگانگان فضایی ما را تنها به چشم آلودگی که باعث ویرانی زمین گشته و بایستی از آن پاک گردد ببینند؟ (ناسا)

به احتمال بسیار زیاد گونه های بسیار متفاوتی از جانداران در جهان وجود دارد. از دیدگاه من، عدم وجود حیات در بیش از 200 میلیون کهکشان موضوعی عجیب و کاملاً غیرمنطقی به نظر می رسد. از این رو احتمال وجود حیات در خارج از کره زمین بسیار بالاست و شاید پاسخ سوال "آیا ما در جهان تنها هستیم؟ " را بتوان با قطعیت "خیر" اعلام نمود.

 

یکی از نکات بسیار مهم که باید در نظر داشت فاصله بسیار زیاد بین ستارگان است. حتی اگر تمدن های فنی و هوشمندی از سایر موجودات زنده در کهکشان راه شیری ما وجود داشته باشد، برای چنین تمدن هایی با پیشرفته ترین تکنولوژی ها، و حتی سفینه هایی با توانایی حرکت با سرعت نور، سال ها به طول خواهد انجامید تا به ما برسند. زمانی که آنها وارد زمین گردند،  سیاره مادر آنها آنقدر سالخورده خواهد بود که در بازگشت به سیاره شان هیچ خویشاوندی نخواهند یافت.

 

من فکر می کنم، تنها راه ممکن برای ملاقات ما توسط موجودات فرازمینی از طریق فیزیک کوانتوم بوده و این امر تنها زمانی روی خواهد داد که این موجودات توانایی دستکاری زمان و فضا را داشته باشند. پس از آن، شاید جهان 3بعدی ما قابل یافتن در بین میلیون ها جهان بوده و امکان ورود به آن از میان دیگر ابعاد میسر باشد. نظریه ابر ریسمان فعلی پیشنهاد می دهد که علاوه بر بعد زمان، به 10 بعد دیگر نیز برای وقوع چنین پیشامدی نیاز است. (نظریه بعد یازدهم)

 

 

 

(تصویر گرافیکی و خیالی از گونه ای از موجودات فضایی)

 

اگر منظور شما این است که " آیا موجودات فضایی واقعیت دارند؟" ممکن است تابحال شواهدی دال بر وجود چنین موجوداتی، برخی کوچک تر از 2 اینچ و برخی به بزرگی 20 پا دیده باشید. اگرچه، ممکن است بسیاری از این  شواهد اشتباه و دروغین باشد، اما زمانی که به عظمت جهان می اندیشیم، و تمام آن میلیاردها کهکشان شناخته شده برای بشر، و تمام ناشناخته های دیگر هستی، در واقع باور این موضوع که که ما تنها فرم حیات در جهان هستیم غیرممکن به نظر می رسد. اگرچه بر اساس مدارک فعلی مجبوریم جواب "خیر" را انتخاب کنیم اما من اعتقاد دارم دیر یا زود با این جانداران روبرو خواهیم گشت.

 

فکر می کنم، همین حالا، آنها باید جایی در حال زندگی باشند.

 

 

 

(تصویری از یک پا؟ بله. / تصویری از چشمان؟ بله / تصویری از ناحیه مکشی عظیم به عنوان دهان؟ بله. کاملاً صحیح است.)

نگاهی بر این گونه بیگانگان عجیب فضایی بیاندازید. / فیلم /  Science )

(استیفن هاوکینگ در مستندی که در رابطه با انواع اشکال احتمالی حیات و موجودات فرازمینی ساخته به برسی برخی از این گونه ها می پردازد. او در بخشی از این مستند توضیح می دهد که چگونه پاها می توانند برای هرگونه ای از شکل حیات که بر پوسته سخت سایر سیارات وجود دارد سودمند باشد. پاها و چشمان برای استفاده در سیاره ما بهینه گشته اند، بنابراین شاید در برخی اشکال زندگی در جهان های دوردست چنین اعضایی به یکدیگر  پیوسته اند.)

 

 

زمانی که سخن از موجودات فضایی به میان می آید، در این زمان، هنوز هیچ گونه ای از آنها یافت نشده و یا با زمین ارتباط برقرار ننموده است. با این حال با توجه به ابعاد بینهایت جهان، احتمالات فراوانی بر حیات موجودات فرازمینی در سایر کهکشان ها، مانند کهکشان کوتوله قوس وجود دارد. اگرچه تاکنون وجود آنها اثبات نشده اما دانشمندان امیدوارند در آینده نزدیک چنین اتفاقی خواهد افتاد و در این زمینه تلاش های گوناگونی در حال انجام است.

 

(هرگونه استفاده از این مطلب بدون ذکر نام "سایت نجوم ایران" و لینک به این مقاله، غیرقانونی و از لحاظ شرعی و اخلاقی نادرست است.)

 

منبع : سایت نجوم ایران

ترجمه و ویرایش از شیوا خسروی

 

BBC / Do aliens really exist?

Discovery News

Wiki.Answers.com

Space.com/16135-distant-galaxy.html

برخورد زمین با مریخ

برخورد زمین با مریخ

 

برخورد ِبزرگی که منجر به تشکیل

چقدر احتمال برخورد مریخ با زمین وجود دارد؟ در اثر ادامه بی نظمی های مدارهای سیاره ای در منظومه شمسی، زمین و مریخ به یکدیگر بسیار نزدیک می شوند و حتی احتمال برخورد آنها نیز وجود دارد.


حتماً شما نیز خبرهای گوناگونی در رابطه با سال 2012 شنیده اید. البته اکثر رسانه ها و مراکز فضایی جهان با دلایل قاطع امکان وقوع آنرا رد کرده اند. اما نظریه خروج سیارات از مدار خود و احتمال برخورد آنها با یکدیگر داستان دیگریست. برخلاف سال 2012 این نظریه کاملاً علمی و تایید شده بوده و در حقیقت نتیجه تحقیقات خود این مراکز فضایی است. تنها سوالی که پیش می آید این است : چه زمانی این حادثه به وقوع خواهد پیوست؟ 


آینده دردناکی در انتظار منظومه شمسی است.


شبیه سازی های کامپیوتری جدید نشان داده شانس کمی وجود دارد که در اثر تداخلات مداری سیارات طی چند میلیارد سال آینده یک برخورد بین زمین با عطارد، مریخ یا زهره به وقوع بپیوندد. عطارد علی رغم اندازه کوچکش در منظومه شمسی بیشترین ریسک را داراست.


نتایج کامپیوتری نشان می دهد یک درصد این شانس وجود دارد که بزرگ شدن مدار عطارد به حدی برسد که این سیاره در طی مسیر خود به دور خورشید مدار زهره را قطع نماید.


بر اساس تحقیقات انجام گرفته "دوزخ سیاره ای" به وقوع خواهد پیوست و عطارد یا از منظومه شمسی به بیرون رانده خواهد شد و یا با خورشید یا سیاره همسایه اش (مثل سیاره زمین) برخورد خواهد کرد.


 



تصویری گرافیکی از برخورد زهره با زمین


 


گرگوری لافلین (Gregory Laughlin) از دانشگاه کالیفرنیا می گوید: "نتایج را درست مثل لیوان آبی که 99 درصد آن پر و یک درصد آن خالی است می بینیم. در حالی که احتمال وقوع یک برخورد در طی میلیاردها سال آینده وجود دارد اما در واقع این برخورد بسیار غیر محتمل است."


 


 


سردرگمی منظومه شمسی


محققین جیک لاسکار (Jacques Laskar) و مایکل گاستین (Mickael Gastineau) از رصدخانه پاریس تعداد  2501 سناریو را برای مدارهای سیاره ای مختلف با شبیه سازهای کامپیوتری بررسی نمودند. اغلب نتایج به دست آمده هیچ برخوردی را به همراه نداشت و این درحالی است که 25 مورد از آنها منتهی به قطع مدار عطارد می شد.


بر طبق شبیه سازی های انجام گرفته اگر افزایش طول مدار عطارد منجر به برخورد این سیاره با خورشید یا سیاره زهره گردد مابقی منظومه شمسی زیاد تحت تاثیر قرار نخواهد گرفت.


اما اگر تغییرات مداری عطارد باعث حرکت آن به سوی یکی دیگر از سیارات داخلی منظومه شمسی گردد احتمالا منجر به برخورد زهره یا مریخ با زمین خواهد شد.



در ابتدا احتیاج است که عطارد با نیروی گرانشی مشتری ناپایدار و بی ثبات گردد و بعد خود منجر به ناپایداری مریخ شده که در نهایت باعث می شود به زمین بسیار نزدیک گردد. تنها در این صورت است که مدار زهره ناپایدار شده و باعث برخورد آن با زمین می گردد.


دانشمندان در زمان بررسی داده ها متوجه شدند که تنها در 5 مورد احتمال دارد که مریخ از منظومه شمسی به بیرون پرتاب شود و در 200 مورد دیگر با اجرام آسمانی دیگری برخورد خواهد کرد ( که 48 مورد آن مربوط به زمین بود )


لافلین در مطالعه ای در سال 2001 احتمال پرتاب زمین به بیرون را یک در 100000 تعیین نمود.


همانطور که سیارات به اطراف حرکت می کنند تراژدی های مختلفی در انتظارشان است. شواهدی از چنین برخوردهایی در منظومه های سیارات خاراجی دیده شده است، از جمله اینکه احتمالا 2M1207B از برخورد و ترکیب دو سیاره به وجود آمده است.


و ماه حدوداً 4 میلیارد سال قبل زمانی شکل گرفت که یک سیاره به اندازه مریخ با زمین برخورد کرد.


 


 


دلایل بسیار محکم


نتایج مدل جدی جدید شواهد و مدارک بسیار محکمی برای آینده منظومه شمسی فراهم آورده.


لافلین در SPACE.com گفت: "اینها اولین محاسباتی هستند که به درستی و با قطعیت به سوالات همیشگی درباره منظومه شمسی پاسخ گفته است." چرا که مدل لاسکار و گاستین بر پایه معادلات نابرابری میانگین (non-averaged equations) بوده و نسبیت عمومی  را نیز محاسبه می کند. در مدل های قبلی حرکات سیاره ای بر پایه معادلات برابری میانگین بود و اثرات نسبیت عمومی را شامل نمی شد.


زمانی که سیارات مورد نظر به نزدیکی برخورد می رسند برای پیش بینی های دقیق و درست چنین معادلاتی خوب جواب نمی دهد. در واقع نسبیت عمومی اثر گرانش بر زمان و فضا را نادیده می گیرد. که این دو نقش مهمی در سناریوی برخورد بازی می کنند.


 



 


لافلین می گوید: "مدار عطارد کمی بیضی شکل است و خورشید به جای اینکه در مرکز قرار داشته باشد در یک سمت این بیضی قرار گرفته. پس از یک مدت زمان طولانی (مثلا 100000 سال) جهت گیری مدار عطارد تغییر می یاید. نسبیت عمومی به این تغییر سرعت می بخشد و خود باعث می شود تا احتمال اینکه مشتری بتواند اثرات عظیمی بر روی مدار عطارد داشته باشد کاهش یابد.


 


منبع : سایت نجوم ایران


ترجمه نعیمه موحدی از سایت رسمی ناسا